Oh, todopoderoso Google!

Milleiros de usuarios de todo o mundo, ávidos de información sobre os máis diversos temas, escollen cada día este buscador como o seu primeiro paso cara o coñecemento e a sabiduría.

Google.com é a páxina web máis visitada de toda Internet (por riba de grandes competidores como Facebook ou Youtube). Está considerado o mellor buscador de todos os tempos e permite a millóns de persoas acceder a inxentes cantidades de información, de maneira rápida e organizada. De feito, máis do 75% das búsquedas online que se realizan no mundo fanse a través de Google Search. Isto supón un auténtico monopolio informativo do que, por suposto, os seus propietarios sacan enorme proveito. Google non é tan só un buscador, é publicidade, é negocio movido por intereses persoais. Privilexia os seus produtos sobre terceiros para obter vantaxes baseadas neste monopolio de búsqueda. Eles, e só eles, elixen o que podemos ver e o que non, o que podemos atopar ou o que nos estará vedado. Non digo que isto sexa malo, están no seu lexítimo dereito de facelo, pero nós, como futuros documentalistas ou profesionais da información, estamos na obriga de fuxir das fontes de información manipulables e sesgadas.

Por sorte, Google non é a única opción. Yahoo, Ask ou Excite son tan só algúns dos nomes doutros buscadores xeneralistas. Pero tamén destes deberiamos fuxir se o noso obxectivo é un profundo traballo de investigación. Para iso existen os multibuscadores, metabuscadores e buscadores especializados:

-Multibuscadores: Sitios que permiten  a consulta simultánea en diversos motores de busca e índices temáticos da rede a partir dunha consulta única, presentando os resultados de cada motor ou índice por separado. Ofrecen un listado de buscadores ou directorios aos que enviará esa consulta. O usuario pode elixir incluso os sistemas que quere utilizar. Prima a exhaustividade sobre a precisión, xa que o usuario atoparase cunha enorme cantidade de enlaces e páxinas repetidas, e terá que  revisar os resultados de cada buscador ou directorio de forma separada.

Exemplo: http://www.buscopio.net/esp/index.php

-Metabuscadores: Solucionan a principal dificultade dos multibuscadores, a devolución dos resultados separados por motor de busca. Son instrumentos de busca de recursos que usan os índices de varios buscadores para responder ás consultas dos usuarios. Recollen os mellores resultados que ofrecen os motores de busca para unha consulta específica. Filtran. Evitan a realización das consultas con distintas ferramentas. Un metabuscador, polo tanto, xerará un único listado de páxinas web que responden ás condicións de busca, incorporando no listado todos os resultados obtidos e ordenados segundo un algoritmo propio, que soe ter en conta a posición que ocupa a páxina nos resultados dos diferentes motores de busca.

Exemplo: http://www.vivisimo.com

-Buscadores especializados: Sistemas de información que actúan nun dominio concreto, con acceso a contidos de calidade sobre esa área específica que hai na web. Funcionan sobre páxinas non indexadas polos motores de busca xeneralistas e, incluso, na web invisible. Son máis funcionais e cun maior potencial de busca. Desvantaxe, que hai que usar distintos buscadores segundo o campo especializado, en función da temática.

Exemplo: http://www.search4science.as/

Lembrade, Google non ten todas as repostas.

Bibliografía:

-Lamarca Lapuente, María Jesús. “Tipos de buscadores” [en liña]. Hipertexto. El nuevo concepto de documento en la cultura digital. <http://www.hipertexto.info/documentos/tipos_buscador.htm> [Consulta: Novembro 2012]

-Lamarca Lapuente, María Jesús. “Principales Buscadores” [en liña]. Hipertexto. El nuevo concepto de documento en la cultura digital. <http://www.hipertexto.info/documentos/princip_buscad.htm> [Consulta: Novembro 2012]

-Martínez Sanz, Fco. Javier. “Multibuscadores” [en liña]. Documentamania. <http://usuarios.multimania.es/documentamania/multibuscadores.htm> [Consulta: Novembro 2012]

-Pedraza, Rafael; Codina, Lluís. “Motores de búsqueda para usos académicos” [en liña]. Slideshare.net, 2009. <http://www.slideshare.net/rpedraza/buscadores-academicos-v2> [Consulta: Novembro 2012]

Cómo avaliar fontes de información

Calquera fonte de información (impresa ou dixital) debe cumprir uns criterios mínimos de calidade e fiabilidade, que determinarán a súa validez e utilidade. É moi importante , tanto para o documentalista como para os profesionais da información, analizar os diversos parámetros que permiten distinguir e clasificar as fontes.

Os principais puntos a ter en conta son os seguintes:

Fontes impresas

-Autor: Que estea claramente determinada a autoría do documento e a súa responsabilidade na obra. Valórase que sexa un autor coñecido, con experiencia no tema, e a súa pertenza a algunha entidade que o acredite.

-Audiencia: É moi relevante coñecer o tipo de audiencia ao que se dirixe a fonte ou obra concreta, para saber se nos resultará útil oi non.

-Data: O período cronolóxico que abarca a obra tamén  é moi importante, así como a súa data de publicación (para saber se está actualizada ou precisa dunha nova perspectiva).

-Tipo de fonte: Resulta fundamental coñecer o tipo de obra coa que estamos tratando (sexa un libro, un artigo dunha revista científica ou divulgativa, un xornal, etc). As normas de cada editorial varían segundo o tipo de fonte. Nas revistas científicas, por exemplo, os artigos son revisados previamente por un comité de expertos na materia, mentres que nunha divulgativa só están revisados polo editor.

-Editor: Ao igual que no caso do autor, valórase que a fonte editorial sexa un especialista na materia, e estea acreditado por organismos oficiais (como universidades ou asociacións profesionais).

-Contido: Cando avaliamos a calidade da información  buscamos a precisión dos feitos. A información presentada debe ser verídica e relevante, desenvolvida de forma ampla e clara, utilizando argumentacións lóxicas e feitos documentados.

Fontes dixitais

-Autoría: É fundamental en calquera tipo de fonte. O responsable, sexa unha persoa ou institución, debe estar ben identificado e aportar credibilidade ao contido. Valórase de igual xeito a súa experiencia no tema, a posibilidade de contactar con el, as súas acreditacións profesionais, etc

-Contido: Debemos avaliar o nivel de profundidade que ten o recurso. Valorar si engade información valiosa, se cubre o tema con profundidade, se os feitos están contrastados e cita a bibliografía ou documentación utilizada.

-Navegación e acceso á información: É fundamental que a fonte dispoña dun sistema de navegación ordenada para que a información sexa facilmente accesible e recuperable. Sería valioso que aportara un sistema de búsqueda organizado e xerárquico, incluíndo índices temáticos do contido.

-Ergonomía: Que a utilización da información sexa fácil e cómoda, mantendo a uniformidade en temas de deseño, formato, fotos, cor,...

-Visualización agradable: Sempre é un punto a favor que non se precise de programas adicionais para visualizar os contidos e, si son necesarios, que sexan facilmente dispoñibles.

-Luminosidade: Presenza e calidade de enlaces externos (e que por suposto estean actualizados).

-Visibilidade (Non confundir con visualización): Número de enlaces que recibe de outros recursos, presenza de metaetiquetas, título da web na barra do navegador.

Bibliografía:

-New York University. Bobst Library. How to evaluate Information [en liña] < http://library.nyu.edu/research/tutorials/evaluate > [Consulta: Novembro 2012]

-Universidad de Málaga. Biblioteca. Autoformación: cómo evaluar fuentes de información [en liña]: http://www.uma.es/ficha.php?id=78348 [Consulta: Novembro 2012]

Como documentar contidos alleos

"Unha sociedade enferma"

Marina, José Antonio, "El síndrome de inmunodeficiencia social" ,  El Mundo Orbyt, 2012.

Resumo do texto

O filósofo toledano Jose Antonio Marina defende, neste artigo, a evidencia de que a nosa sociedade sofre un grave síndrome de inmunodeficiencia. A sociedade, coma calquera outro organismo, perdeu a súa capacidade para defenderse dun axente patóxeno, neste caso a falta de ética e moralidade. Aceptamos o incidente como normal, pasamos por alto toda clase de abusos e xa non nos escandalizamos por nada. A sociedade está enferma e sometida a un proceso de intoxicación. A proliferación de casos de corrupción no mundo político e empresarial, a perda de confianza nas institucións estatais e a desmoralización xeral da poboación, son tan só algúns dos síntomas que poñen de manifesto a precariedade da nosa “saúde social”. O autor achaca esta enfermidade e diversos factores:

- Por un lado a carencia total de pensamento crítico, que nos leva a aplaudir feitos totalmente reprochables e a convertelos nun espectáculo.

- O crecente conformismo da poboación, que se escuda na inevitabilidade dos problemas, xerando un sistema de escusas que os sume nunha impotencia confortable.

- A crenza insidiosa de que a tolerancia é un gran virtude indiscutible, o que fai que pasemos desapercibidos comportamentos totalmente deshonestos.

- E por último o efecto tóxico da corrupción, caldo de cultivo de abusos, absentismo e irresponsabilidade.

Do mesmo xeito, Madina presenta algunha das curas para estas patoloxías:

- O castigo exemplar

- Fomentar o pensamento crítico

- Aumento da participación cidadá nos asuntos públicos

- E a defensa dun marco ético que rexeita calquera tipo de inxustiza

Claves sobre as que imos documentarnos

Listado dos aspectos que me parecen máis interesantes e que suscitan a miña curiosidade á hora de ampliar de coñecementos:

-        Autor

-        Síndrome de inmunodeficiencia

-        Pensamento crítico

-        Casos de corrupción

-        Cumbre de Lisboa

-        Informe Crick

-        Programa Eurydice

Fontes e explicación da relevancia

-Autor > José Antonio Marina ( nado en Toledo en 1939) é un catedrático, filósofo, ensaísta e pedagogo español. Centrou a súa labor de investigación no estudo da intelixencia. É autor, entre outros, de ensaios como  Elogio y refutación del ingenio (Premio Anagrama de Ensaio e Premio Nacional de Ensaio), Teoría de la inteligencia creadora e Por qué soy cristiano. É colaborador habitual en prensa, radio e televisión. Actualmente atópase comprometido cos proxectos de Movilización Educativa de Pais, que teñen por finalidade enfrontar os riscos educativos do presente.

Fontes:

«Wikipedia» [En liña], http://es.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9_Antonio_Marina  [Consulta: 2 de Novembro de 2012]

«Aprender a pensar» [En liña], http://lanuevafrontera.aprenderapensar.net/  [Consulta: 2 de Novembro de 2012]

-Síndrome de inmunodeficiencia > Adoita referirse ao Síndrome de Inmunodeficiencia Adquirida (SIDA).  Neste caso concreto aplícase nun contexto social, referíndose á incapacidade dun organismo (a sociedade) para desenvolver os seus sistemas de defensa que lle permiten afrontar todo tipo de ameazas.

Fontes:

«RAE» [En liña], http://www.rae.es/rae.html  [Consulta: 2 de Novembro de 2012]

«OMS» [En liña], http://www.who.int/es/ [Consulta: 2 de Novembro]

«¿Qué es el SIDA?» [En liña], http://www.aciprensa.com/sida/definicion.htm  [Consulta: 3 de Novembro de 2012]

-Pensamento crítico  > O pensamento crítico, como corrente filosófica, xorde a mediados dos anos 70 en Estados Unidos, e propón examinar a estrutura dos razoamentos sobre cuestións da vida diaria. O seu nacemento foi resultado dunha sensación de insatisfacción xeral cos cursos tradicionais da lóxica formal.

O principal obxectivo desta corrente é a elaboración de xuízos racionais  para evitar as presións sociais que levan ao dogmatismo e conformismo. O pensamento crítico busca recoñecer, entender e evitar os distintos enganos aos que leva a vida cotiá.

Fontes:

«Universidad Nacional Autónoma de México» [En liña], http://www.filosoficas.unam.mx/~Modus/MP2/mp2alex.htm  [Consulta: 3 de Novembro de 2012]

-Casos de corrupción > Nos últimos anos, numerosos membros da clase política nacional se viron envoltos en casos de corrupción. Estes proliferaron de tal xeito que pasaron a converterse nunha das maiores preocupacións dos españois. Algúns exemplos son:

Caso Gurtel: Rede que subornaba a políticos do Partido Popular a cambio de adxudicacións de contratos públicos. Algúns dos implicados foron o empresario Francisco Correa, excalcaldes populares coma o de Majadahonda, Arganda del Rey e Pozuelo, entre outros.

Caso Noos: De maior relevancia debido á implicación da Casa Real, en concreto do Duque de Palma, Iñaki Urdangarín. Foi acusado, xunto ao seu socio Diego Torres, de desviar grandes cantidades de diñeiro público a través dunha organización sen ánimo de lucro que Urdangarín presidía.

Caso Campeón: Fraude de subvencións públicas que implica ao empresario galego Jorge Dorribo e ao exministro socialista José Blanco. Varios cargos políticos foron acusados de recibir distintas cantidades de diñeiro por axudar a Dorribo a conseguir licencias e e subvencións.

Fontes:

«20minutos» [En liña], http://www.20minutos.es/noticia/1271027/0/mapa-corrupcion/grandes-procesos/abiertos-Espana/ [Consulta: 3 de Novembro de 2012]

«CIS» [En liña], http://www.cis.es/cis/opencms/ES/index.html# [Consulta: 3 de Novembro de 2012]

-Cumbre de Lisboa > Celebrada na capital portuguesa o 13 de Decembro de 2007. O “Tratado de Lisboa”, asinado por todos os estados membros da Unión Europea (UE), substitúe  á Constitución para Europa tralo fracaso constitucional de 2004. Con este novo tratado, a UE pasa a ter personalidade xurídica propia para asinar acordos internacionais a nivel comunitario.

Fontes:

«Europa.eu» [En liña],  http://europa.eu/lisbon_treaty/glance/index_es.htm [Consulta: 3 de Novembro]

«Eurlex.eu» [En liña], http://eur-lex.europa.eu/es/treaties/dat/12007L/htm/12007L.html [Consulta 3 de Novembro]

-Informe Crick > Informe oficial sobre a educación de valores cidadáns na xuventude. Elaborado por primeira vez en Inglaterra por Bernard Crick, quen pretendía fomentar a responsabilidade social e moral, a implicación comunitaria e a cultura política.

Fontes:

«Educación para la Ciudadanía» [En liña], http://www.ciudadania.profes.net/ver_noticia.aspx?id=9992 [Consulta: 4 de Novembro de 2012]

-Programa Eurydice > Programa de aprendizaxe permanente cuxos obxectivos específicos son promover a cooperación europea en ámbitos que cubran dous ou máis subprogramas e impulsar a calidade e transparencia dos sistemas de ensinanza e formacións dos estados membros da UE.

Fontes:

«Ministerio de Educación» [En liña], http://www.educacion.gob.es/eurydice/que-es/beneficios.html [Consulta: 4 de Novembro de 2012]

Conclusión

Nunha valoración xeral e persoal do artigo, debo dicir que non estou de acordo con moitos dos puntos que trata (máis ben co dogmatismo co que os trata). A pesares disto, si recomendo a súa lectura e valoración, pois é moi interesante a forma na que pon de manifesto algúns síntomas padecidos polas sociedades actuais.

Concordo coa existencia desa “sobreinmunización” social que a poboación está adquirindo, e que nos fai pasar por alto moitos comportamentos que son realmente reprochables (xa non moralmente, senón no ámbito xurídico e legal). Acepto que a sociedade vai perdendo a capacidade de análise crítico, caendo nun dogmatismo perigoso e facilmente manipulable por políticos e medios de comunicación. Por outra banda, difiro bastante en todo o parágrafo dedicado á “tolerancia”, que me parece excesivamente doutrinal e demagóxico.

En xeral o autor expón o tema e os seus argumentos con claridade, o que facilita a súa análise e comprensión.

Introdución á Documentación Informativa

Neste breve traballo tratarei de explicar as características principais da Documentación Informativa. Fixar a súa definición, principios, función, orixe e evolución. Finalmente, analizarei o papel que xoga no mundo da Comunicación, e a súa estreita relación co xornalismo e os medios.

-Introdución

“A documentación é unha disciplina científica que trata de recompilar, almacenar, analizar e difundir información contida en documentos de distinto tipo para facela accesible a calquera persoa que poida necesitala”. É tan só unhas das moitas definicións que se aplican ao concepto de Documentación Informativa. Esta traballou historicamente para o campo da investigación científica, pero co auxe da “Sociedade da Información” deixou de ser un terreo exclusivo dos documentalistas, para converterse nunha das ferramentas máis eficaces para os profesionais da Información. Pasou a ser considerada máis como unha técnica, unha ferramenta para a recuperación e difusión informativa nos medios de comunicación. Nunha sociedade onde prima o coñecemento e a especialización, un xornalista debe estar correctamente documentado para afrontar o seu traballo con eficiencia e credibilidade.

-Orixe e evolución

“Documentación” ten a súa raíz no termo documento. Etimoloxicamente procede dos termos latinos: documentum, documenta, documentatio. A raíz do termo Documentum está en docere (Ensinar).

Os precedentes da documentación están nas tarefas bibliográficas, iniciadas no Renacemento e co comezo das publicacións periódicas científicas na segunda metade do s. XVII.

Como disciplina emerxe a finais do século XIX coa chamada “explosión da información”. Esta consistiu nun incremento sen precedentes da cantidade de información publicada e dispoñible. Foi neste panorama onde xurdiu a Documentación, para resolver mediante métodos científicos a organización e circulación desta inxente cantidade de información. En palabras de Ortega y Gasset: “si cada generación sigue acumulando papel impreso en la proporción de las últimas, el problema que plantea el exceso de libros es pavoroso. La cultura que había liberado al hombre  de la selva primigenia, le arroja de nuevo en una selva de libros no menos inextricable y ahogadora”.

O concepto adquiriu un fin específico, focalizado en saber onde atopar a información e como organizala, pero co paso do tempo este foise estendendo, comezando a abarcar moitos outros campos. A Documentación evolucionou como unha disciplina científica que trataba de recompilar, almacenar, analizar e difundir información contida en documentos de moi distinto tipo, para facela accesible a calquera persoa que puidera necesitala. Deste xeito foron xurdindo  unidades de información encargadas de xestionar e difundir a documentación dunha área específica, os chamados “Centros de Documentación” (que se dividen por áreas, por exemplo a xornalística).

-Centros de Documentación

Neles desenvólvense unha serie de operación básicas que teñen como obxectivo poñer a disposición dos usuarios o fondo almacenado e que ese fondo sexa de doado acceso:

-Selección de documentos

-Análise dos documentos seleccionados (descrición, clasificación, indexación, resumo)

-Establecemento de sistemas de recuperación dos documentos

-Deseño de políticas de difusión da información albergada no centro

-Principios de la documentación informativa

Podémolos resumir en:

· Principio verificativo: A base da documentación consiste en comprobar a veracidadade dos textos e referencias que se analizan.

· Explicativo: A documentación permite potenciar e aclarar os textos que se usan para realizar traballos en distintos campos.

· Editorial: A inxente cantidade de información e a súa clasificación e organización permite documentarse seguindo distintas liñas editoriais.

· Perdurabilidade: A documentación permite fixar a información, garantindo a súa permanencia e futura utilidade.

· Adecuación funcional: A actividade documental orientase ao tratamento de cada medio documental de acordo coas súas características específicas (Bibliotecas, bases de datos, etc)

· Limitativo: Supón o conxunto de circunstancias reais da actividade documental que limitan o seu exercicio (Localización, accesibilidade,etc)

-Función e obxectivos

Con todo o anterior concluímos que a Documentación ten como obxectivo a selección, análise, recuperación e difusión dos documentos co obxectivo de poder facilitar información ós usuarios. Ademais ocúpase da organización e xestión dos centros nos que se desenvolven estas operacións (xa sexan bibliotecas ou centros de documentación).

Os seus obxectivos e finalidade son, por tanto:

· Saber buscar

· Saber identificar

· Saber seleccionar

· Saber clasificar

-Aportacións da disciplina ás ciencias da Información

A Documentación Informativa é intrínseca aos medios de comunicación, é o eixo fundamental do traballo xornalístico. Toda peza informativa  require unha documentación previa, unha búsqueda, análise e interpretación de todo tipo de fontes. Dunha boa labor documental dependerá o valor da noticia e a credibilidade do profesional.

Fronte toda a maraña de información coa que nos atopamos cada vez que investigamos, a nosa única saída é saber buscar, coñecer e dominara estratexia documental. Tres requisitos indispensables para saber, e poder, buscar información eficazmente:

-Coñecer que tipos de fontes de información existen (Directas, documentais, etc)

-Saber onde localizalas (Centros de documentación, blibliotecas, bases de datos,etc)

-Unha vez conseguidos, saber tratalos axeitadamente para aproveitar toda a información útil.

Documentación é un proceso que axuda a activar a nosa actitude crítica, a resolver os noso problemas como buscadores de información e, en definitiva, a entender, controlar e actuar sobre o universo de mensaxes no que nos movemos, e que constitúen o noso entorno vital.

-Bibliografía

· Historia de la Ciencia de la Documentación                                                                             (http://ccdoc-histccdocumentacion.blogspot.com.es/)

· La Documentación: Concepto y contexto científico (http://www.ucm.es/info/multidoc/prof/fvalle/tema2.htm)

· La documentación, herramienta básica del periodista y del comunicador (http://grupo.us.es/grehcco/ambitos05/hernandez.pdf)

· Fundamentos de Información y Documentación (http://www.ucm.es/info/multidoc/prof/periodismo/Curso2004_tem_periodismo3.htm)

· Análisis y tratamiento documental en medios de comunicación impresos en la era digital (http://www.ucm.es/info/multidoc/multidoc/cursos/verano/material/FELIX%20DEL%20VALLE/fvalleEV2.htm)

· Documentación en Medios de Comunicación                       (http://campus.usal.es/~coloquiobyd/)

Manifestación "Rodea el Congreso" (25-S)

Análise da convocatoria 

Que pasou o 25/9/12 en Madrid?

Milleiros de persoas (6.000 segundo a Delegación do Goberno) realizaron unha manifestación nas proximidades do Congreso dos Deputados. Aínda que os convocantes insistiron ate o último momento en que se trataba dunha protesta pacífica, a tensión entre policías e manifestantes acabou con varias cargas violentas. A protesta saldouse con 35 detidos e 64 feridos.

Fonte: http://politica.elpais.com/politica/2012/09/25/album/1348574023_950325.html#1348574023_950325_1348981427

Que papel xogou a policía?

Máis de 1.300 axentes, procedentes das Unidades de Intervención Policial (UIP), foron despregados en Madrid (O gran número de efectivos foi xustificado pola difícil tarefa de calcular a afluencia que tería a protesta). Durante a tarde, os corpos policiais pecharon varios aneis en torno á Cámara baixa para impedir o paso dos manifestantes. A manifestación transcorría sen apenas incidentes ata que un pequeno grupo de alborotadores (incitados por axentes de incógnito) tratou de romper parte do balado policial. Neste momento produciuse a primeira carga. Os axentes entraron e desaloxaron pola forza aos manifestantes que estaban pegados aos aneis, e levaron a cabo algunhas detencións. Esta primeira intervención quentou os ánimos, e a congregación converteuse nunha batalla campal.

Que papel xogaron os manifestantes?

A súa actitude foi pacífica durante toda a tarde, limitándose ao canto de consignas; pero cando ese primeiro grupo tratou de saltarse o cordón policial, a situación descontrolouse. Cando os antidisturbios intentaron dispersar pola forza aos manifestantes moitos trataron de fuxir polas rúas anexas, outros intentaron unha resistencia pacífica mentres que unha minoría se encararou contra os axentes, chegando a lanzarlles pedras ou botellas. Xa entrada a noite, moita xente aínda permanecía na Praza de Neptuno, increpando aos policías e recibindo cargas ata altas horas da madrugada.

Fonte: http://politica.elpais.com/politica/2012/09/25/album/1348574023_950325.html#1348574023_950325_1348600470

Que papel xogou a clase política? Cantos diputados asistían ao pleno?

Ao pleno do Congreso tan só asistiron 50 dos 350 deputados e os papeis que xogaron foron dispares.

Que pasou no pleno do Congreso?

Dende a cámara escoitábanse os gritos e consignas da protesta, o que provocou distintas reaccións entre os parlamentarios. Mentres Carlos Floriano, número 3 do PP, calificaba aos manifestantes de extremistas e antisistema, outros deputados como os de EU aproveitaron as súas intervencións para apoiar a convocatoria, e incluso se sumaron a ela.

Por que foi a concentración. Quen a convocou?

O descontento cidadán ante os últimos recortes do Goberno e o distanciamento xeral da clase política. A protesta foi convocada pola coordinadora do 25-S e pola plataforma “Ponte en pie”. Foi un chamamento masivo a través das redes sociais.

Onde vistedes as noticias?

Seguín a manifestación en directo a través de varios medios dixitais (elpais.com, elmundo.es, etc) e algunhas redes sociais (como Twitter), e o día seguinte ampliei a información cos medios en papel.

Como valorades esa información recibida?

Nun principio bastante confusa e sesgada, pero unha vez profundizas nas versións dadas polos distintos medios podes facerte unha idea, máis ou menos acertada, do que aconteceu realmente.

Fonte: http://politica.elpais.com/politica/2012/09/25/album/1348574023_950325.html#1348574023_950325_1348599770

Que lle faltaba a esa información?

Datos sobre os excesos cometidos (tanto por parte dos manifestantes coma dos antidisturbios), as reaccións dos distintos grupos políticos e, sobre todo, información veraz acerca dos axentes de incógnito infiltrados na manifestación, e o seu papel no desenvolvemento da protesta.

Que consecuencias ou qué lectura se pode facer ou entresacamos da concentración / manifestacións?

En primero lugar, a noticia pon de manifesto o profundo sentimento de malestar que existe en gran parte de sociedade española. Tamén se reaviva a polémica arredor da labor dos corpos de policía, criticando duramente os excesos cometidos.

A nivel xornalístico, podemos observar as grandes diferenzas que se dan no tratamento dunha mesma noticia dependendo da liña editorial de cada medio, algo moi claro en temas tan conflitivos e manipulables coma este.

Por último, tamén se retoma o debate acerca dos límites do dereito de manifestación.

¿Que outras preguntas habería que facerse?

¿A manifestación representa realmente o malestar da maior parte da poboación española? ¿Cal é a función dos antidisturbios? ¿Desempeñan esta labor correctamente? ¿Quen debería tomar responsabilidades? ¿Debe ter limitacións o dereito de manifestación no espazo público? ¿Cales e por que? Entre outras....

Fonte: http://politica.elpais.com/politica/2012/09/25/album/1348574023_950325.html#1348574023_950325_1348690978

"Por encima de las posibilidades ¿de quién?" (Carta ao director, elpais.com)

http://elpais.com/diario/2012/01/17/opinion/1326754806_850215.html

Eleccións ao Parlamento Galego (21-O)

Guión do debate

1º Contexto no que se dan as eleccións:

(Será desenvolto polo moderador) *Aprox. 5´

· 1.1- Adianto electoral

· 1.2- Coincidencia cos comicios vascos

· 1.3- Situación socio-económica e política de España

2º Partidos que concorren nas urnas:

(Breve presentación dos líderes de cada partido. Exposición, a grandes rasgos, das súas ideas e propostas principais; sen opción a preguntas nin réplicas) *Aprox. 5´ cada un.

3º Bloques do debate:

. 3.1- Medidas adoptadas na última lexislatura polo actual Goberno. Balance xeral.

(Argumentacións e réplicas) *15´

. 3.2- Situación e política económica

(Propostas e Interpelacións) * 10´

. 3.2- Política social

(Propostas e Interpelacións) *10´

. 3.3- Estado de Benestar e Servizos Públicos

(Propostas e Interpelacións) *10´

. 3.4- Política lingüística

(Propostas e Interpelacións) *10´

. 3.5- Outros

(Rolda de interpelacións sobre os temas que os participantes consideren oportunos) *15´

4º Rolda de preguntas dos asistentes:

(Conducidas polo moderador) *15´

5º Conclusións:

(Cada representante presentará unha conclusión a modo de peche) *3´cada un.

Fonte: http://pedrolarrauricandidatoupydvigo.blogspot.com.es/